سحابی

به ابر عظیمی از غبار، گاز و پلاسما در فضاهای میان‌ ستاره‌ای، سحابی می‌شود. سحابی‌ها محل تولد ستاره ها هستند.گاز هایی که آن را تشکیل می دهد بسیار رقیق و در دمایی کم اند.سحابی ها به علت نور خود نمی تابند بلکه بر اثر انور ستارگان مجاور قابل رؤیت اند.

آسان ترین سحابی از جهت رویت، آنهایی هستند که از خود نور گسیل می دارند، مانند سحابی بزرگ در جبار که با چشم غیرمسلح همچون لکه ای کوچک و مه آلود از نوری است. سحابی جبار، ابری است از گازهای تابان در فاصله ۱۵۰۰ سال نوری و قطر آن بیش از سی سال نوری است. طیف یک چنین سحابی تشکیل شده از خطوط نشری که نشان دهنده این است که گازهای کمیاب آن از خود نور می دهند.

در واقع، چگالی سحابی جبار فقط یک هزار میلیون میلیونیم هوایی است که ما تنفس می کنیم علت آن که سحابی می درخشد این است که گاز، انرژی گسیل شده از ستارگان بسیار داغ نوع OW یا B همجوار را جذب می نماید و آنها را به صورت نور منتشر می سازد.اگر ستاره داغ مناسبی در آن حوالی نباشد، در این صورت این گاز ابری شکل نمی درخشد. اندازه مرئی یک سحابی لزوماً نشان دهنده وسعت کامل ابر گازی نیست، بلکه فقط آن بخشی از گاز که به وسیله ستاره ای داغ تهییج شده، می درخشد و بقیه آن غیرمرئی باقی می ماند. چنین منطقه ای را منطقه HII می نامند، زیرا از گاز هیدروژن تشکیل شده است، جایی که اتم ها به واسطه تابش هایی از الکترونهای خود خالی شده اند.

سحابی های زیادی برای دیدن در آسمان وجود دارند، امّا عکس برداری های مداوم و طولانی مورد نیاز است تا جزئیات کامل آنها را روشن سازند. این سحابیها در بازوی مارپیچی کهکشان ما قرار دارند و در بعضی از این ها (مخصوصاً سحابی جبار)، احتمال می رود که ستارگان جدید در حال شکل گرفتن باشند.

منابع : نجوم به زبان ساده، ۱۸۶پرسش و پاسخ نجومی، سحابی